advertentie
DEN HAAG - Afstandsmoeder Trudy Scheele-Gertsen zegt dat ze in 1968 onder druk is gezet door de Raad voor de Kinderbescherming om tegen haar wil afstand te doen van haar kind. En dat geldt ook voor zo'n 15.000 andere vrouwen in die tijd. Dus wil ze erkenning dat er veel fouten zijn gemaakt door de Staat. Maar die erkenning kreeg ze woensdag niet van de rechter. Toch wil de Epese nog niet opgeven. "Wat mij betreft is de strijd nog niet gestreden, dat is één ding wat zeker is."
Het was een zware dag voor Trudy Scheele-Gertsen. Als ze in Den Haag de rechtszaal uitloopt, heeft ze gevoelens van onbegrip. En die probeert ze te duiden bij de media die haar opwachten.
"Ik ben zeer teleurgesteld over de uitspraak. Ik had hier zoveel meer van gehoopt. Ik had gehoopt dat ze begrip zouden hebben voor de situatie waarin moeders 50 jaar geleden verkeerden. Ze zeggen wel dat ze het begrijpen, maar ze handelen er niet naar. Anders had de uitspraak er heel anders uitgezien", vertelt ze aan Omroep Gelderland.
"Maar ze hadden nooit naar mijn familie moeten luisteren", zegt de Epese. "Ze hadden naar mij moeten luisteren, dan was het nooit gebeurd. Dat hebben ze alleen niet gedaan. De Raad voor de Kinderbescherming heeft voor mij en al die andere vrouwen beslist."
De teleurstelling is dan ook heel erg groot, vertelt Scheele-Gertsen. "Niet alleen bij mij, maar ook bij al die andere vrouwen. Ze zullen met mij meevoelen, maar ze voelen zich zelf waarschijnlijk ook in de kou gezet."
En daarom wil ze nog niet opgeven. "Ik ga kijken of ik in beroep ga. Ik voel de strijdlust opborrelen, maar dat moet ook wel kunnen. Ik moet ook de afweging maken of ik opnieuw de pijn wil ervaren tijdens zo'n proces. Misschien kan ik anderen aansporen, bijvoorbeeld de kinderen, om de strijd verder te zetten. Maar de strijd is nog niet gestreden, dat is één ding wat zeker is. "
Zie ook:
